Prawdziwej miłości nie można zniszczyć...

              Prawdziwej miłości nie można zniszczyć. Jest to uczucie niewątpliwie jedno z najważniejszych wartości w naszym życiu. Jeśli dwoje ludzi naprawdę się kocha, nie odejdą od siebie nigdy. Wielu ludzi nie wierzy w prawdziwą i szczęśliwą miłość. Najprawdopodobniej wynika to z tego, że nie zaznali tego niezwykłego, wręcz magicznego uczucia. Ludzie Ci są zazwyczaj samotni i nieszczęśliwi.
              Wszyscy wiemy, że jeśli naprawdę się kogoś kocha, to jest się w stanie zrobić dla tej osoby wszystko. Aby miłość była prawdziwa, powinna być zbudowana na szczerości i zaufaniu. Wtedy nic nie będzie jej w stanie zniszczyć. Wielu ludzi nie umie wyrażać swoich uczuć. Są i ludzie tacy jak ja, którzy uwielbiają pisać, czytać i rozmawiać o miłości.
             Najszczerszym i najprawdziwszym uczuciem jest ta matczyna.  Gdy byłam malutka, moja ukochana mama odeszła. Ból ten jest nie do opisania. Miłość mamy jest bardzo głębokim uczuciem. Nigdy nie życzę nikomu, żeby czuł to co ja. Brakuje mi jej bardzo. Oddałabym wszystko abym znów mogła ją przytulić i zobaczyć. Od zawsze zadaję sobie pytanie: dlaczego właśnie mnie to spotkało? Dlaczego jej zabrakło? Dlaczego akurat jej? Mama była młoda i piękna. Miała całe życie przed sobą. Miała dla kogo żyć. Tęsknię bardzo. Bez niej jest tak pusto. Nie mogę z nią porozmawiać jak mamusia z córką. Nigdy nie zastąpi mi jej nikt. Zawsze będzie dla mnie najważniejsza. I chociaż byłam malutka gdy mama odeszła, niektóre rzeczy pamiętam. Wiem, że bardzo cieszyła się z córek. Mnie i siostry. Wiem też, z opowieści taty, że byłam z nią bardzo zżyta i pomimo tego że byłam mała, bo miałam zaledwie cztery lata, nie umiałam zrozumieć co się właściwie stało. Nie rozumiałam dlaczego nie ma jej z nami. A, że byłam mała, to po prostu płakałam. Nie byłam w stanie pojąć dlaczego jej nie ma, gdy ja tak bardzo jej potrzebuję. Potrzebuje jej uwagi , jej bliskości. Z wiekiem coraz bardziej rozumiałam co właściwie się stało. Dopiero teraz, kiedy mam czternaście lat, rozumiem to co miało miejsce kilkanaście już lat temu. Odkąd pamiętam czułam niesprawiedliwość, gdy moi rówieśnicy mieli swoje ukochane mamusie, a ja nie.
               Podsumowując stwierdzam, że do każdej miłości trzeba dorosnąć. Zaś miłość rodzicielska jest bardzo cenna i powinno cieszyć się z każdej chwili, z każdego dnia spędzonego z rodzicami. Niestety prawda jest taka, że prędzej czy później każdy i tak odejdzie.Nie mamy na to wpływu. Więc trzeba szanować rodziców póki są z nami. Bo każdego dnia, w każdej chwili może ich zabraknąć.