For You

Czy stale krzywdzona i odrzucana dziewczyna może zapomnieć o cierpieniu z przeszłości? Czy może zacząć od nowa?

Dziewczyna poznała chłopaka. Poznała go niespodziewanie i przez przypadek. Niespecjalnie chciała poznawać nowe osoby, ale z nim było inaczej.. Nie sądziła, że on zajmie jakieś miejsce w jej życiu, że nie będzie jej obojętny. Przecież wcale nie planowała tego, nie planowała się przywiązać. W momencie, kiedy głęboko spojrzała mu w oczy pragnęła, żeby ją pocałował. Nie myślała o niczym innym, nie liczyło się dla niej nic oprócz niego. Chciała powoli się do niego zbliżyć, pokonać odległość, która ich dzieliła. Była skrzywdzona, ale w jego ramionach czuła się bezpiecznie i znów na jej twarzy pojawił się szczery uśmiech, którego od dawna nie pokazywała. On wydobywał z niej szczęście, którego sama nie umiała wydobyć na co dzień. Każda chwila, w której tęskniła za nim, za jego ciepłem i bezpieczeństwem, które czuła tylko przy nim kruszyła jej serce na kawałki. Miała już dosyć smutku, cierpienia i ciągłej tęsknoty za czymś czego i tak nigdy nie będzie miała. Nie chciała innego, chciała właśnie jego, jego humorki, jego dotyk, jego sposób pisania, jego poczucie humoru, po prostu jego. Każda chwila spędzona z nim była dla niej szczęściem, którego nie chciała oddać nikomu. Dobrze wiedziała, że nie może tęsknić, bo nie był i nigdy nie będzie jej, ale nie umiała zapomnieć tego co czuła wtulona w niego. Dawał jej ciepło i ogromne poczucie bezpieczeństwa. Ustami przez słowa starała się pokazywać, że on ją nie obchodzi, ale jej oczy pokazywały zupełnie coś innego. Czuła się beznadziejnie czując coś do kogoś u kogo i tak nie ma nawet najmniejszych szans, czując coś do kogoś dla kogo jest zupełnie obojętna. Czuła się źle, bo chciała być szczęśliwa właśnie z nim, a nie mogła. Mówili jej, że powinna już odpuścić, ale nie wiedzieli co takiego czuła przy nim, że nie potrafiła tak łatwo odpuścić. Ostatecznie dziewczyna i tak wiedziała, że nigdy nie będzie jego a on jej. Chciała tylko jego szczęścia. Najwidoczniej jego szczęściem nie była ona...

Kochana mamusiu!

Nawet nie wiesz jak bardzo brakuje mi Ciebie teraz. Nie potrafię przeboleć tego, że nie ma Cię już ze mną. Mija kolejny już rok mojego życia, który spędzam bez Ciebie. Żadna osoba, która nie przejdzie przez to co przeszłam ja nie będzie w stanie zrozumieć tego jak źle czuję się bez Ciebie. Opuściłaś mnie stanowczo za szybko. Jest to takie niesprawiedliwe. Każdy dzień bez Ciebie przynosi mi niewyobrażalne cierpienie. Mamusiu ja tak bardzo chciałabym ci wszystko opowiedzieć, wtulić się w twoje ramiona i zasnąć, zapomnieć o tym co mi nie wychodzi, wysłuchać tego co chciałabyś mi doradzić, posłuchać Twojego kojącego głosu. Zawsze byłaś piękna kochana i tylko moja, tylko dla mnie... Chciałabym, żebyś obudziła się na jeden moment i przyszła do mnie. Tak bardzo chciałabym Cię zobaczyć, dotknąć i przytulić, posłuchać bicia twojego serca... Zawsze mam nadzieję, że kiedy płaczę, myślę o Tobie i kiedy za Tobą tęsknię to jesteś mentalnie ze mną i mnie wspierasz jak tylko możesz. Tak wiele chciałabym się od Ciebie dowiedzieć i o tak wiele zapytać. Zawsze kiedy chcę wysłuchać twojego zdania i dowiedzieć się jak postąpiłabyś na moim miejscu i wiem, że nigdy się nie dowiem to zaczynam płakać. Czuję, że nie jestem w stanie zrobić nic, aby zbliżyć się do Ciebie. Ja tak bardzo potrzebuję twojego ciepła i spokoju, chciałabym w końcu poczuć Cię obok. W najgorszych chwilach mojego życia nie ma Cię przy mnie, a ja przecież dalej jestem Twoją małą córeczką która Cię potrzebuje i nie zawsze radzi sobie bez Ciebie. Jednak w głębi mojego zrozpaczonego serca wiem, że chciałabyś być tu teraz ze mną i mnie wspierać, ale po prostu nie możesz. Dziękuje Ci za to, że chociaż przez te kilka lat spędzonych razem zawsze kochałaś i akceptowałaś mnie taką jaką jestem i dziękuję za to, że kochałaś mnie bezwarunkowo i w stu procentach. Dałaś z siebie tyle ile byłaś w stanie mi dać. Kocham Cię i nigdy o Tobie nie zapomnę.

Zawsze będę Cię kochała Natalia !

Kiedy dziewczyna spojrzała na swoją przeszłość to wiedziała, że popełniła strasznie dużo błędów, ale przeżyła dużo bólu i cierpienia. Kiedy ponownie zobaczyła się w lustrze ujrzała silną i lepszą wersję siebie. Czasem miała chwile słabości, ale starała sobie z tym jakoś radzić. Dziewczyna rozpoczęła nowy etap w swoim życiu. Dzięki pewnym osobom zrozumiała wiele i doszła do wniosku, że nie może się poddawać. Każda osoba, którą spotkała w tamtym okresie nauczyła ją czegoś innego. Ludzie może i ją ranili, ale dzięki temu uczyli ją doceniać siebie i swoje własne wartości. Nasza bohaterka nie potrafiła już tak szybko ufać i wierzyć, że komuś na niej zależy, bo sama nienawidziła siebie. Pragnęła pokazać, że jest silna i była, ale tylko do pewnego stopnia, bo dalej była skrzywdzona i zagubiona. Chciała, żeby ktoś w końcu zajrzał w jej wnętrze i zobaczył jaka jest w środku. Niektóre osoby znalazły ją w chwili, w której była zraniona odbudowując ją i po chwili raniąc jeszcze bardziej. Dziewczyna po jakimś czasie wiedziała, że te chwile znów ją w jakiś sposób umocniły i nauczyły pewnych rzeczy. Ona nigdy nie straciła wiary w prawdziwą miłość i szczęście. Straciła nadzieje, że kiedyś spotka to i ją, bo to co przeżyła będzie tkwiło w niej już na zawsze. Wiedziała już wtedy, że osoby, dla których będzie naprawdę ważna będą wstanie zadzwonić, napisać i się o nią postarać w innym razie ona nie będzie się angażować zbyt często cierpiała przez brak zaangażowania z czyjejś strony. Pragnęła tylko mieć dla siebie kogoś kto złapie ją za rękę, przytuli, otrze łzy i pocieszy. Potrzebowała ramion, w których objęciach będzie czuła się bezpiecznie, kogoś kto będzie przy niej w każdym momencie tym złym i tym dobrym. Chciała być kimś dla kogoś, być po prostu ważna. Chciała być dla kogoś na pierwszym miejscu, a nie tylko być opcją awaryjną. Niby chciała tak wiele, ale tak naprawdę chciała tego co należy się każdej osobie. Dziewczyna w pewnym momencie powiedziała sobie, że życie jest naprawdę za krótkie, żeby marnowała je na walkę o kogoś kto w żadnym stopniu na to nie zasługuje.

Wszystko zaczęło się w momencie, w którym dziewczyna poznała chłopaka, na którym bardzo się zawiodła, i który ją skrzywdził. Czuła, że spotkała osobę, której umiałaby zaufać. Czuła się świetnie w jego towarzystwie. Była świadoma, że może ją skrzywdzić jednak była taka szczęśliwa, że nie chciała wtedy o tym myśleć. To uczucie kiedy całkowicie straciła do niego szacunek było wtedy, kiedy doszła do wniosku, że potraktował ją identycznie tak jak każdą inną, nie mając przy tym żadnych wyrzutów sumienia. Zostawił jej pustkę, żal i wspomnienia, o których nie mogła zapomnieć. Znienawidziła dzień, w którym wszystko się zaczęło, dzień, w którym go poznała. Poczuła, że to nie ona zawiodła jego, ale on ją. Jednak nie zapomniała nigdy jego spojrzenia, kiedy po raz pierwszy na siebie spojrzeli. Nie była w stanie zrozumieć dlaczego każdą dziewczynę traktował w ten sam sposób. Całował ją, a patrzył w oczy innej, tak się do cholery nie robi – pomyślała. Najgorsze dla dziewczyny było to, że ciągle przypominała sobie te wszystkie chwile, w których zaczęła się ich historia. Momenty kiedy trzymali się za ręce, uśmiechali do siebie, patrzyli sobie głęboko w oczy... Chwila, w której dziewczyna popłakała się, a on otarł jej łzy i ją pocałował... Bezcenne. Chciała wtedy wrócić do tamtego dnia, godziny, minuty i wtulić się do niego na dłużej. Tak bardzo chciała, poczuć jego przy sobie, ale wiedziała, że on już nie wróci. Naprawdę żałowała, że nie przytuliła go mocniej i nie pocałowała, ale wtedy nie mogła wiedzieć, że robi to ostatni raz. Znienawidziła go, a jednocześnie tak bardzo odczuwała jego brak. Bolał ją fakt, że tak bardzo starała się bronić i tłumaczyć jego zachowanie a tak się nim rozczarowała. Dziewczyna kiedyś nie przyzwyczajała się tak szybko a do każdej nowej znajomości podchodziła z nastawieniem, że będzie trwała wiecznie, teraz już na początku wie, że każdy odejdzie, tak właśnie jak zrobił jej to on.

Nie wiem już co o Tobie myśleć... Masz w sobie to coś czego nie znoszę i jednocześnie tak wiele rzeczy, które kocham. Zawsze popełniam ten sam błąd, bo kiedy robi się lepiej to staje się zbyt dużą optymistką i znów przeżywam rozczarowanie. Wspomnienia o nas mnie męczą, ale do dziś wracam do tamtych pocałunków, twojego dotyku twoich spojrzeń... Jeśli prawdą jest to, że coś do mnie czujesz i wszystko dalej będzie się toczyć tak jak do tej pory, nic się nie zmieni, to będziemy skrycie marzyć i tęsknić za sobą nocami aż ostatecznie nasze drogi się rozejdą. Wybierasz mnie, albo tracisz mnie ostatecznie. Nie jestem drugą opcją. Tylko do ciebie mam ten cholerny sentyment. Mówi się, że od miłości do nienawiści, krótka droga i chyba już to rozumiem, bo raz Cię kocham, a raz nienawidzę... Podobno jedno spotkanie może zmienić całe życie i moje spotkanie z Tobą przewróciło je do góry nogami. Wszystko teraz jest inne. Chciałabym cofnąć się do naszego pierwszego dnia znajomości, żeby nie popełnić już więcej tych samych błędów i nadal mieć Cię przy sobie w stu procentach, albo sprawić, żebyś nigdy nie dotknął moich ust twoimi, bo z byt trudno mi o tym zapomnieć. Zbyt trudno zapomnieć mi o Tobie. Podobno w życiu spotyka się tylko jedną osobę, z którą czuje się to coś, tą iskrę od samego początku. I ja przy nikim do tej pory nie poczułam, tego samego co czułam przy Tobie, żadne usta nie były mi wstanie zastąpić twoich, nikt nie umiał dotykać mnie tak jak robiłeś to ty. To przy Tobie najbardziej zabiło mi serce. W głębi siebie czuję, że czasem myślisz o mnie i mam nadzieję, że się nie mylę.